ราคาแล้วแต่อารมณ์ - ชีวิตในอินเดีย

หลังจากเลิกเรียนตอนบ่าย 

ผมได้รีบขับมอไซต์ไปยังบ้านเพื่อนเพื่อทานข้าว

ระหว่างทานข้าวผมได้ถามเพื่อน

ผม:  ในขวดนั้นคือน้ำอะไร

เพื่อน: น้ำผึ้ง

ผม: เอามาจากไหน

เพื่อน: ซื้อมาจากข้างถนนแถวสี่แยกไฟแดง 

ผม: ขวดเท่าไหร(ขวดน้ำ 1 ลิตร)

เพื่อน: 200 รูปี 

ในระหว่างนั้นผมเริ่มสนใจ และแอบกังวลด้วยเล็กน้อย (กลัวว่าจะเป็นของปลอม) เพราะถูกมากๆ 

น้ำพึ้งแท้ราคา 1 ร้อยบาท หาได้ที่ไหน 

หลังจากทานข้าวเสร็จเพื่อนเลยพาไปซื้อ   

เมื่อถึงที่ร้าน 

คนขายก็คนขายพยายามจะสื่อสารให้เราทราบว่าเป็นน้ำพึ้งแท้(คุยกันคนละภาษา) 

พร้อมกับจับตัวพึ้งที่ยังเป็นอยู่และเอารวงผึ้งมาให้ดู 

ผม: ขายยังไงครับ

พ่อค้า: ยกขวดมาให้ดู แล้วชี้ไปที่ตาชั่ง

ผม: ขวดละเท่าไหร

พ่อค้า: Three hundred (คนอินเดียสามารถพูดราคา/ตัวเลขเป็นภาษาอังกฤษได้)

ผม: เดี๋ยวๆ แล้วพร้อมชี้ไปที่เพื่อน แล้วบอกว่าเมื่อกี้เพื่อนพึ่งมาซื้อแค่ 200 รูปีเองนะ 

ระหว่างนั้นพ่อค้าได้พูดไรก็ไม่รู้ บ่นอะไรก็ไม่รู้เป็นภาษาถิ่นฟังไม่รู้เรื่อง  

ไอ้เราก็พยายามต่อรองราคา 

จนแล้วจนเล่าพ่อค้าไ่ม่ยอมใจอ่อนเลย

ใช้เวลาพูดคุยกันนานมาก ทั้งๆที่คุยกันไม่รู้เรื่อง ฮ่าๆๆ 

หลังจากนั้นไม่นานพ่อค้าเริ่มใจอ่อน บอกว่า Two hundred fifty 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็ได้ใจ เลยต่อราคาอีกจะเอา 200 ให้ได้

ต่อรองราคากันไปอีกสักใหญ่ๆ พ่อค้าไม่ยอม พูดยังไงก็ไม่ยอม 

จนบอกกับตัวเองว่า ¨ยอมเองก็ได้¨ บวกกับอากาศค่อนข้างร้อน ยืนซื้อขายกันกลางแดด

ผม: Okay two hundred fifty

พ่อค้า: ยิ้มพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ