น้ำใจไม่สามารถหาซื้อได้ด้วยเงินตรา

                ณ เช้าวันพฤหัสบดี ที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2020 เวลาประมาณตี 5 ตามเวลาท้องถิ่นของประเทศมาเลเซีย ผมได้ทำงานกะดึกอยู่ในเมือง Kuala Lampur บริเวณรอบๆออฟฟิศจะมีร้านอาหารมากมายที่เปิดบริการตลอด 24 ชั่วโมง ผมได้ลงไปรับประทานอาหารที่ร้านอาหารอินเดีย(ร้านมามะ)ซึ่งร้านนี้เป็นร้านที่อยู่ใกล้ออฟฟิศมากที่สุด

              เมื่อเข้าไปในร้านอาหารผมได้สั่งข้าวไก่ทอดพร้อมด้วยชาเย็น 1 ถุง ในระหว่างเดินไปนั่งที่โต๊ะได้บังเอิญไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งนอนพุบอยู่ใต้โต๊ะข้างๆ ดูลักษณะท่าทางน่าจะเมาอย่างหนัก 

              หลังจากนั้นไม่นานเจ้าของร้านได้นำน้ำมาให้พร้อมกับปลุกให้เขาลุกมานั่งบนเก้าอี้ เมื่อเขารู้สึกตัวได้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับดื่มน้ำที่เจ้าของร้านนำมาให้พร้อมกับพยายามจะให้ขวักเงินในกระเป๋ากางเกงให้ แต่เจ้าของร้านปฏิเสธพร้อมกับพูดว่าไม่เป็นไรๆ พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้มาให้แล้วเชิญให้นั่งลงเพื่อจะสางเมาก่อน 
              
              เมื่ออาการเมาได้สางลงและเขาก็ได้นั่งจิบน้ำไปเรื่อยๆ ได้มีผู้ชายอินเดียคนหนึ่งเดินทางมาจากข้างนอกร้านพร้อมเข้าไปพูดกับเขาว่า เมื่อกี้คุณได้เมาหลับอยู่(สถานที่หนึ่ง) ผมได้พาคุณมาอยู่ที่ร้านนี้ เพราะแถวๆนั้นค่อนข้างอันตราย อาจจะโดยปล้น ขโมย และพร้อมอบรมว่า ถ้าเมาอย่าพยายามขับรถกลับ ให้หาที่จอดหรือหาที่พักแถวๆนั้นก่อนเพื่อไม่ให้เกิดอุบัติเหตุและอันตรายขึ้นภายหลัง สุดท้ายก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเดินกลับไปเขาได้บอกผู้ชายที่เมาว่า เห็นไหมคนอินเดียไม่ได้อันตรายหรือน่ากลัวอย่างที่คิด และพร้อมกับพูดว่าขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ 
             หลังจากนั้นคนที่เมาได้เดินไปที่เคาเตอร์และบอกว่าขอนำน้ำที่เหลือใส่ถุงพากลับไปกินพร้อมด้วยจ่ายตังค์ แต่เจ้าของร้านพูดว่ามีคนจ่ายตังค์ให้แล้ว(คนอินเดียที่ช่วยพาเขามาที่นี้)

            ¨น้ำใจคนมีอยู่ทุกที่ทุกเวลา ไม่ได้ขึ้นอยู่กับฐานะ หน้าตา และเชื้อชาติ ¨